Twitter

Share on Tumblr

    Είναι ένα από τα μεγαλύτερα μουσικά μυαλά της Ελλάδας, έχει στο δυναμικό του δεκάδες χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, οι δημιουργίες του γίνονται μεγάλες επιτυχίες και κοσμούν τα ραδιόφωνα και τα Club όλης της χώρας. Τα τραγούδια του παραμένουν αναλλοίωτα στο χρόνο και σίγουρα μερικά από αυτά ανήκουν στην κατηγορία των αγαπημένων σας.
   Σε ηλικία 19 χρονών ανακαλύπτει και δημιουργεί ως συνθέτης, παραγωγός και ενορχηστρωτής τον απόλυτο Έλληνα Pop Star Σάκη Ρουβά. Με το πρώτο του single κερδίζει το πρώτο βραβείο σύνθεσης στον διαγωνισμό τραγουδιού «Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης». Το 2001 η διαφημιστική καμπάνια της Opel Italia φέρει την μουσική υπογραφή του, η συνεργασία τους κρατάει για 2 ολόκληρα χρόνια.
   Τρεις έως τώρα συνθέσεις του διέπρεψαν στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision, ξεκινώντας το 1995 με το τραγούδι «Ποια Προσευχή» σε στίχους του Αντώνη Παππά και ερμηνεύτρια την Ελίνα Κωνσταντοπούλου. Το 2001 με τον ίδιο στιχουργό και το τραγούδι “Die for You” κερδίζει την 3η θέση με τους Antique, το τραγούδι γίνετε τριπλά πλατινένιο σε Ελλάδα και Σκανδιναβία, cult στον διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision, και αγαπημένο ολόκληρης της Ευρώπης. Το 2004 κερδίζει ξανά την 3η θέση για την Ελλάδα με τον Σάκη Ρουβά να ερμηνεύει το τραγούδι "Shake it" σε στίχους του Νεκτάριου Τυράκη, το τραγούδι γίνετε το single με της μεγαλύτερες πωλήσεις στην δισκογραφία του Σάκη Ρουβά και no1 Dance Hit του καλοκαιριού.
   Το τραγούδι «Τι ζητάς;» (Nour El Chams) είναι ένα από τα τραγούδια που χρησιμοποιήθηκαν για να πλαισιώσουν το soundtrack της ταινίας “Spy Game” στην οποία πρωταγωνιστούν ο Robert Redford, ο Brad Pitt και ο Todd Boyce. Δημιουργίες του επίσης θα βρείτε σε πολλά soundtrack από ελληνικές τηλεοπτικές σειρές.  
   Ξεκίνησε ως εκφραστής της μοντέρνας Ελληνικής Μουσικής για να καταλήξει σήμερα ένας πολυδιάστατος μουσικός δημιουργός του οποίου οι μουσικοί ορίζοντες δεν γνωρίζουν όρια.
    Κυρίες και Κύριοι έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε στο 12points.gr τον καινοτόμο μουσικό και συνθέτη κ. Νίκο Τερζή.

    Η πολυετή φιλία μας μου επιτρέπει να σου απευθύνομαι στον ενικό. Λοιπόν Νίκο, σε ευχαριστώ πολύ που ανταποκρίθηκες θερμά στο κάλεσμά μου για αυτή τη συνέντευξη και πρέπει να σου πω από τα βάθη της καρδιάς μου ένα μεγάλο ευχαριστώ διότι γνωρίζω ότι σπάνια δίνεις συνεντεύξεις. Λοιπόν ας αρχήσουμε:

Μπορείς να θυμηθείς ένα από τα πρώτα σου ερεθίσματα στην μουσική από την παιδική σου ηλικία;
    Το πρώτο μου θα σου πω,  ήμουν σε ηλικία τριών με τριάμισι χρονών και ο νονός μου με πήρε από το χέρι και με πήγε να παρακολουθήσω τον “Βαφτιστικό” στην Λυρική Σκηνή, για πρώτη φορά, ακόμα το θυμάμαι.  Γιατί το να είσαι τριών χρονών και να βρίσκεσαι μέσα σε μια αίθουσα με ζωντανή, τεράστια, ορχήστρα και να νιώθεις αυτό το συναίσθημα όπου ο ήχος δεν βγαίνει απλά από δυο ηχεία αλλά ζωντανά από μια ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα, μου έχει μείνει και με έχει στιγματίσει.

Ποιοι καλλιτέχνες σε επηρέασαν από παιδί και ποιοι εξακολουθούν να σε επηρεάζουν ακόμα και σήμερα;
    Οι καλλιτέχνες που με επηρέασαν από παιδί… Καταρχήν όσο μεγαλώνεις αλλάζουν και οι καλλιτέχνες, εμφανίζονται καλλιτέχνες που δεν τους είχες παλαιότερα και αλλάζει και το είδος της μουσικής επίσης. Οι πρώτοι καλλιτέχνες που με επηρέασαν δεν ήταν από ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής αλλά από διαφορετικά είδη, και είναι ίσως αυτός ο λόγος που ο τρόπος σκέψης μου και οι δημιουργικοί μου ορίζοντες είναι πολυδιάστατοι και με κατέστησαν πολύ-δημιουργικό σε διάφορα είδη μουσικής.
    Αγαπημένοι μου ήταν οι Pink Floyd και οι Queen, γιατί θεωρούσα ότι δίνουν την διάσταση του ροκ οι μεν πιο ψυχεδελικά και ατμοσφαιρικά και οι δε πιο κλασικά, είχαν δηλαδή μια πρόσμιξη από κλασική και νέα μουσική. Γενικά μου άρεσαν μουσικές που είχαν δύσκολες αρμονίες και άποψη στις ενορχηστρώσεις, αυτό παρατηρούσα πάντα, μου άρεσαν και τα απλά τραγούδια τα Hits που λέμε, αλλά από μικρός είχα την έμφυτη τάση να θέλω να εξερευνώ την μουσική που δεν ήταν για εμένα κάτι απλό, ότι δεν ήταν απλό μου δημιουργούσε ερέθισμα.
    Οι Pink Floyd και οι Queen είναι δυο παραδείγματα από τους καλλιτέχνες που με επηρέασαν και φυσικά εξακολουθούν να με επηρεάζουν και σήμερα, γι’ αυτό και ήταν τόσο καλοί, γιατί συνεχίζουν να επηρεάζουν, όχι μόνο εμένα αλλά και πάρα πολύ κόσμο, ακόμα και κάποιος που δεν τους έχει ακούσει θα ανακαλύψει πραγματικά ότι δίνουν άλλη διάσταση στη μουσική. Αυτό σημαίνει ότι όσα χρόνια και να περάσουν, και με παραδείγματα από κλασικούς δημιουργούς όπως ο  Mozart ή ο Beethoven που έγραψαν μουσική πολύ πριν από αυτούς που σου ανέφερα, ακόμη μέχρι σήμερα τα έργα τους αυτούσια έτσι όπως ακριβώς πρώτο-γράφτηκαν στέκονται και αγαπιούνται από της επόμενες γενιές.

Λένε ότι η μουσική είναι η έκφραση της ψυχής, αλλά ουσιαστικά είναι μια από τις πρώτες ύλες στη διαμόρφωση της ανθρώπινης υπόστασης, τι εστί λοιπόν η μουσική για εσένα, πώς την αντιλαμβάνεσαι;
    Μου θέτεις ίσως ένα από τα πιο σοβαρά ερωτήματα που μου έχουν θέσει ποτέ, αυτή η ερώτηση είναι η ίδια μου η ζωή, και για να γίνω πιο σαφής, έχω χωρίσει την ημέρα μου σε δυο μέρη, το πρώτο μέρος δημιουργώντας μουσική για έξι ή δώδεκα ώρες, παραδείγματος χάρη, και το δεύτερο μέρος πάλι δημιουργώντας μουσική για έξι ή δώδεκα ώρες αντίστοιχα.
    Στο πρώτο μέρος δημιουργώ μουσική για να καλύψω τις ανάγκες κάποιων ανθρώπων ή που απαιτούνται. Δηλαδή, θέλει ο κόσμος να διασκεδάσει,  πρέπει να δημιουργήσεις πάνω σε ένα είδος μουσικής για να διασκεδάσει ο κόσμος, και το κάνεις.
    Το δεύτερο μέρος είναι πολύ διαφορετικό, είναι η ώρα που η μουσική έρχεται σαν Θείο δώρο από το σύμπαν. Η μουσική για μένα, χωρίς να απορρίπτω κανένα είδος, είναι η μαγική στιγμή που κλείνεις την πόρτα και είσαι μόνος σου, και το λέω αυτό επειδή το νιώθω και μπορεί να με καταλαβαίνει όποιος γράφει μουσική, και ξαφνικά εκεί που είσαι μόνος σου νιώθεις ότι γύρω σου υπάρχει μια απίστευτη ατμόσφαιρα, αισθάνεσαι μια τεράστια συμπαντική δέσμη να οδηγεί αυτόματα το μυαλό σου και τα χέρια σου να δημιουργούν μελωδίες που έρχονται από το πουθενά, αυτή είναι για μένα η πιο μαγική στιγμή που δεν θα άλλαζα ποτέ, και πραγματικά νιώθω ευλογημένος που μπορώ να γράφω μουσική, δεν θα μπορούσα να σκεφτώ την ζωή μου δίχως την μουσική δημιουργία.
    Η μουσική λοιπόν είναι εφάμιλλη με το σύμπαν, εφάμιλλη με την ίδια μας την ύπαρξη. Μαθηματικά = μουσική, μουσική = αρμονία, αρμονία = σύμπαν, διότι χωρίς αρμονία το σύμπαν θα κατέρρεε.  Η μουσική είναι κυματομορφές, συχνότητες, οι συχνότητες βρίσκονται παντού, εντός και εκτός του γήινων συνόρων.
    Μου δίνεις, επίσης, την ευκαιρία με αυτή σου την ερώτηση να διαχωρίσω κάτι σημαντικό. Συχνά μπερδευόμαστε και ταυτίζουμε την μουσική με το τραγούδι, και το τραγούδι είναι μουσική, αλλά η μουσική δεν είναι τα τραγούδια. Και για να γίνω πιο αντιληπτός, τα τραγούδια είμαι μέρος της μουσικής αλλά δεν είναι μουσική. Η μουσική είναι κάτι ελεύθερο, κάτι πολύ πιο δημιουργικό από ότι φανταζόμαστε, είναι ψυχική τροφός, είναι μια πηγή για όλους τους ακροατές της, είναι μαγεία, είναι θεραπεία, είναι τα πάντα!

Θυμάσαι την πρώτη σου απόπειρα να συνθέσεις ένα μουσικό κομμάτι;
    Την θυμάμαι… αλλά την θυμάται καλύτερα η δασκάλα του πιάνο μου, καταρχήν θυμάμαι τον εαυτό μου οκτώ με εννιά χρονών όταν τράβαγα από το χέρι την μάνα μου να πάμε να με γράψει σε Ωδείο, και θυμάμαι που μου έλεγε “Μικρός είσαι ακόμα.” Τελικά βρήκα τρόπο και με έγραψαν στα δέκα με έντεκα στα μαθήματα πιάνο. Μέσα από τις πρώτες μελωδίες που μάθαινα, Chopin και κάποιες άλλες που έπρεπε να παίξω, ήρθε η πρώτη μου απόπειρα να αρχίσω να διασκευάζω.
    Θυμάμαι λοιπόν μια μέρα, επειδή δεν είχα πιάνο στο σπίτι, πήγα πιο νωρίς στον κάτω όροφο της δασκάλας μου να μελετήσω, και εκεί που μελετούσα μπαίνει μέσα στην αίθουσα η δασκάλα ξαφνικά και μου λέει, “Πολύ ωραίο αυτό που παίζεις, αλλά δεν το έχει γράψει έτσι ο Mozart”, και της απάντησα “Δεν θα με ενδιέφερε να εκτελώ έργα άλλων, θα προτιμούσα να φτιάχνω δικά μου έργα.”
    Εκεί ανακάλυψα ότι τελικά δεν είχα γεννηθεί για να αναπαράγω έργα άλλων αλλά να δημιουργώ τα δικά μου, αυτό θεωρώ ήταν η πρώτη μου έμμεση σύνθεση. Η πρώτη μου κανονική σύνθεση ήρθε σε ηλικία δώδεκα χρονών, ήταν ένα κλασσικό κομμάτι που είχα την χαρά και την δημιουργία να το υλοποιήσω πάρα πολλά χρόνια αργότερα με μεγάλη ορχήστρα το οποίο βρίσκεται και στο πρώτο προσωπικό μου άλμπουμ με τίτλο “Μέσα από το δικό μου κόσμο.”

Ποια είναι η κινητήριος δύναμη που σε ωθεί να γράφεις μουσική ακόμα και σήμερα;
    Δεν είναι μια, είναι διάφορες, είναι πολλές… Κινητήριος δύναμη είναι ότι μπορώ να χρησιμοποιώ την μουσική ως εκφραστικό μέσω, ότι έχω να πω θα το πω μέσα από αυτή, ότι μπορώ να δημιουργώ συναισθήματα στους άλλους, γράφοντας κάτι μπορώ να κάνω τους άλλους να σκεφθούν, να ερωτευτούν, να χαρούν, να χορέψουν, να επαναστατήσουν,  να χοροπηδήσουν. Αυτή είναι η κινητήριος δύναμη όσον αφορά εμένα απέναντι στους άλλους.
    Υπάρχει μια άλλη κινητήριος δύναμη που έχει να κάνει με την προσωπική μου υγεία, είναι η δική μου θεραπεία, δημιουργώ τη μουσική που την αντιλαμβάνομαι εγώ, κάνει καλό σε εμένα την ώρα που την γράφω, και δεν είναι απαραίτητο να βγει και προς τα έξω.
    Άρα είναι δυο οι βασικές κινητήριες δυνάμεις, η μια θεραπεύει αυτόν που την γράφει ώστε να είναι υγιείς και η δεύτερη με την σειρά της να βοηθάει το δημιουργό να μπορεί να θεραπεύσει τους άλλους.

Το όνομά σου είναι συνυφασμένο με πολλές και μεγάλες επιτυχίες στην ελληνική μουσική σκηνή, ποια ήταν η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά και πως επηρέασαν οι μετέπειτα επιτυχίες σου τον Νίκο σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη;
    Η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά σαν συνθέτης ήταν το “Πες το μ’ ένα φιλί” της Καίτη Γαρμπή, και η πρώτη μου ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά ήταν ο δίσκος του Σάκη Ρουβά “Παρ’ τα”. Το “Πες το μ’ ένα φιλί” ήταν η πρώτη μου επιτυχία, ήταν ένα τραγούδι που δεν το είχε υπολογίσει κανένας, ήταν μία επιτυχία που ήρθε αυθόρμητα χωρίς να το περιμένει κάποιος.
     Οι επιτυχίες δεν με επηρεάζουν καθόλου, ούτε το ύφος ούτε το είδος μιας επιτυχίας. Για εμένα δεν ισχύει ότι κάνοντας επιτυχία με ένα συγκεκριμένο ύφος μουσικής παραμένω εκεί και συνεχίζω, αλλά ούτε και ότι κάνω παύσεις για να χαρώ της επιτυχίες μου, και απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι από ένα σημείο και μετά σταμάτησα να παραλαμβάνω τους χρυσούς και πλατινένιους μου δίσκους, τους έκανα δώρο στη μάνα μου.
    Γενικά δεν θεωρώ ότι ένας συνθέτης στέκεται να θαυμάσει την επιτυχία του, πάει παρακάτω, δημιουργεί, και συνεχίζει να δημιουργεί γιατί θεωρεί ότι αυτό που έκανε είναι πάρα πολύ μικρό και πάει παρακάτω, πάντα πάει παρακάτω.
    Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν με έχουν επηρεάσει οι επιτυχίες, πάντα έγραφα αυτό που εγώ τολμούσα να πω ότι είναι πρωτοποριακό και ας έβρισκα δυσκολίες, και θα συνεχίσω να γράφω αυτό που εγώ θεωρώ πρωτοποριακό. Δεν είπα ποτέ ότι επειδή έκανα επιτυχία με το “Πες το μ’ ένα φιλί” θα κάνω ένα ίδιο του χρόνου, επειδή το ζητούσαν οι εταιρείες γιατί το θεωρούσαν σίγουρη επιτυχία, τους εξηγούσα πολύ απλά ότι η επιτυχία γινόταν γιατί ήταν κάτι καινούριο και δεν είχε αντιγραφεί το ύφος του από κάτι άλλο, οπότε πρέπει να κάνουμε πάλι κάτι καινούριο.
    Άρα καταλαβαίνεις ότι οι επιτυχίες που έχω κάνει μέχρι τώρα είναι τα λιθαράκια στην καριέρα που κάνει κάθε άνθρωπος και τίποτα παραπάνω, δεν επικαλέστηκα της επιτυχίες μου ποτέ προς όφελος μου.

Η καλλιτεχνική σου πορεία σε οδήγησε και στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το διαγωνισμό;
    Η πρώτη μου επαφή με το διαγωνισμό ήταν ως performer στην ελληνική συμμετοχή του 1993 με την Καίτη Γαρμπή και το τραγούδι “Ελλάδα χώρα του φωτός.” Παρακολουθούσα την Eurovision από πολύ μικρός, ήταν κάτι που το έβλεπα σε δύο διαστάσεις από την τηλεόραση αλλά στην εμπειρία μου σαν performer την έζησα σε όλες της τις διαστάσεις και κυρίως πάνω στη σκηνή, γιατί την ημέρα της ζωντανής μετάδοσης ένιωσα πώς είναι η ενέργεια τόσων εκατομμυρίων κόσμου να σε παρακολουθεί.
    Πραγματικά πέρασα πάρα πολύ ωραία όλο τον καιρό που είμασταν εκεί, είχα την αίσθηση σαν να ήμουνα κάτι μεταξύ πενταήμερης εκδρομής με το σχολείο αλλά επαγγελματικά, είχε μια σοβαρότητα και μια ξενοιασιά, βρέθηκα για πρώτη φορά με ανθρώπους από όλη την Ευρώπη που είχαμε τα ίδια κοινά, την μουσική. Βρέθηκα με μουσικούς, και οι μουσικοί όπως γνωρίζεις είμαστε μια “άλλη” περίπτωση, μας αρέσουν άλλα πράγματα, είμαστε πιο χαρούμενοι, προτιμούμε το φως από το σκοτάδι και γενικά εκτός των μουσικών ήταν fan από διάφορες χώρες οι οποίοι είχαν έρθει γιατί αγαπάνε την μουσική.
    Άρα καταλαβαίνεις ότι το να βρίσκομαι τότε σε ένα μέρος που μπορούσαμε να μιλάμε, να διασκεδάζουμε, να ανταλλάσσουμε απόψεις και να έχουμε κοινή αγάπη την μουσική, εμένα με συγκλόνισε. Ορκίστηκα τότε μέσα μου ότι σε αυτό το διαγωνισμό θα δώσω τα καλύτερα τραγούδια μου και θέλω κάποια στιγμή να δω τη χώρα μου να κερδίζει και αυτή το πρώτο βραβείο. Αυτό ήταν το ερέθισμα για τις επόμενες συμμετοχές μου.

Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με την Eurovision ως συνθέτης για πρώτη φορά και για ποιο λόγο;
    Όπως ανέφερα και πριν, μετά την πρώτη μου εμπειρία ως performer, ο διαγωνισμός με “άγγιξε” πάρα πολύ, θέλησα λοιπόν να προσφέρω και εγώ σαν δημιουργός και να κάνω κατάθεση ενός ωραίου τραγουδιού. Το πρώτο μου ερέθισμα ήταν ότι θα έγραφα ένα τραγούδι για να αντιπροσωπεύσω μια ολόκληρη χώρα,  αλλά ότι πρέπει να εκπροσωπήσεις την χώρα σου, αυτό είναι το πιο ουσιαστικό για μένα, διότι η Eurovision δεν είναι ένας απλός διαγωνισμός τραγουδιού.  Και έτσι λοιπόν αποφάσισα να ασχοληθώ για να δω αν μπορεί και η δική μου μουσική να βγει έξω από τα σύνορα της Ελλάδας και να αγαπηθεί από περισσότερους λαούς και από περισσότερες κουλτούρες. Εξάλλου η μουσική δεν έχει χαμένους έχει μόνο νικητές!
    Η πρώτη μου συμμετοχή σαν συνθέτης ήταν το 1995 με την Ελίνα Κωνσταντοπούλου και το τραγούδι “Ποια προσευχή” σε στοίχους του Αντώνη Παππά.

“Και γαρ εβούλοντο μυάναι την γην ταύτην. Μη γιγνώσκοντες την ύβριν, ην εποίουν...”,  είναι η εισαγωγή του “Ποια προσευχή” στα αρχαία Ελληνικά, το 1995. Ένα τραγούδι πολύ μπροστά από την εποχή του, ακούγοντάς το σήμερα, 20 ακριβώς χρόνια μετά, τι απόηχο σου έχει αφήσει αυτή σου η συμμετοχή;
    Θα σου πω την αλήθεια για αυτή την συμμετοχή για να γνωρίζεις ακριβώς, τι εννοώ “την αλήθεια”, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι όταν αποφασίσαμε να στείλουμε την συμμετοχή μας στην ΕΡΤ με την Ελίνα Κωνσταντοπούλου είχα καθίσει με τον Αντώνη Παππά που θα έγραφε τους στίχους, και εκεί που με ρωτούσε διάφορα στιχουργικά θέματα, ήμουν από τους ανθρώπους που τον παρακίνησαν ότι δεν θέλω το τραγούδι να μιλάει για έρωτα άντρα σε γυναίκα, θα ήθελα να είναι κάτι που θα έχει υπονοούμενο αλλά ουσιαστικά να μιλάει για την Ελλάδα. Ξέραμε ότι είναι λίγο επικίνδυνο αυτό, καταλαβαίνεις πώς το λέω, είναι επικίνδυνο αυτό πίστεψε με, αλλά ήταν το μικρότερο χρέος που θα μπορούσα να κάνω για τη χώρα μου σε κάτι που ήξερα ότι θα ακουστεί παντού.
    Άρα καταλαβαίνεις ότι επειδή και η επιρροή μου θεματολογικά πάνω στο στίχο με βρίσκει συνένοχο με τον Αντώνη Παππά το χάρηκα πάρα πολύ, είναι από τις συμμετοχές που έχω χαρεί πάρα πολύ. Και βέβαια είναι από τις συμμετοχές που είχα τύχη και “ατυχία”, μπορείς να καταλάβεις. Είχα την τύχη γιατί η Eurovision είναι διαγωνισμός μουσικής και δεν είναι ότι θέλω να κερδίσω εγώ ή θέλω να πάω καλά εγώ, αλλά θέλω να έχω ένα πολύ καλό τραγούδι που να λέει και να κάνει αυτά που θέλω. Αλλά είχα επίσης την τύχη να συμμετέχω τη χρονιά του αγαπημένου μου τραγουδιού, που ήταν οι Secret Garden με το “Nocturne.”
    Πραγματικά όταν το άκουσα στην πρόβα τρελάθηκα και έλεγα πόσο τυχερός είμαι που βρίσκομαι παρέα σε αυτή την συμμετοχή, εκείνη την χρονολογία. Εκεί καταλαβαίνεις πραγματικά πως σκέφτεται ένας μουσικός, και πώς αγαπάει την μουσική. Η μουσική δεν είναι πρωταθλητισμός, η μουσική είναι γιορτή!

2001 και “Die for You”, το τραγούδι που απογείωσε τους Antique είναι πια κλασσικό για το θεσμό της Eurovision. Γράψατε ιστορία με τον Αντώνη Παππά τότε, πως βλέπεις σήμερα, 14 χρόνια μετά το συγκεκριμένο τραγούδι;
    Το συγκεκριμένο τραγούδι συνεχίζω να το αγαπάω, και φαντάζομαι και όσοι το αγάπησαν από τότε, επίσης έγινε με την ψυχή και την καρδιά μου, έχει και περίεργη ιστορία αυτό το τραγούδι. Εγώ είχα δει την Έλενα τυχαία σε ένα μουσικό σταθμό αν θυμάμαι καλά στην Γερμανία, και αν δεν κάνω λάθος οι Antique είχαν κάνει τότε το “Δυνατά, δυνατά.” Ερχόμενος εγώ στην Ελλάδα έψαχνα να βρω ποιο ήταν το γκρουπ που έκανε την συγκεκριμένη διασκευή που είχα δει στην τηλεόραση. Εκείνες τις ημέρες έλαβα ένα γράμμα από κάποιο manager που έψαχνε να με συναντήσει για να πάρει άδεια για να κάνει διασκευές δύο τραγούδια μου, και αυτός ήταν ο manager των Antique.
    Κοίτα τώρα μια συγκυρία, εκεί που του έδωσα την άδεια για δυο τραγούδια, ένα από αυτά ήταν και το “Μου λείπεις”, συζητήσαμε και του είπα ότι έχω ένα πολύ καλό κομμάτι που θεωρώ ότι θα μπορούσαμε να το στείλω στη Eurovision με την Ελλάδα, θες να το δοκιμάσουμε, να στο στείλω; Μόλις το άκουσαν οι παραγωγοί ενθουσιάστηκαν, ήθελαν να το κυκλοφορήσουμε άμεσα,  τους εξήγησα ότι ήθελα να συμμετέχω στον Ελληνικό τελικό και να περάσω στον διαγωνισμό με την Ελλάδα. Έτσι κι έγινε, βλέπεις πως με μια συγκυρία γίνονται τα πράγματα, γιατί τελικά δεν κάναμε μόνο επιτυχία αλλά γνώρισε η Ελλάδα και την Έλενα, και αυτό είναι πολύ σημαντικό!

Τρία χρόνια μετά το “Die for you” ταράζεις τα νερά με τον Νεκτάριο Τυράκη και το διπλά πλατινένιο “Shake it.” Το CD Single με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην καριέρα του Σάκη Ρουβά τον απογείωσε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και επίσης έγινε ένα από τα πιο κλασσικά τραγούδια της Eurovision, μήπως τελικά ο Νίκος Τερζής είναι ο Mr. Eurovision της Ελλάδας;
    Αυτή τώρα η ερώτηση που μου κάνεις… (αμήχανος) δεν γίνεται…. Και ο Mr. Eurovision να ήμουνα πάλι δεν θα ένιωθα Mr. Eurovision (γέλια) ούτε θα ήξερα ότι είμαι ο Mr. Eurovision (γέλια). Δηλαδή θέλω να σου πω με λίγα λόγια, τώρα αν αυτό μου το αναφέρεις γιατί έχω ένα ιδιαίτερο σκεπτικό όταν κάνω κάτι, γιατί από ότι ξέρεις και το “Die for you” και το “Shake it” είναι δύο από τις ελληνικές συμμετοχές που έχουν ψηφιστεί από όλες της χώρες, δηλαδή μια χώρα “μηδέν” δεν έδωσε. Που σημαίνει ότι είναι μια απόδειξη ότι σπάνε και τα υποτιθέμενα ghetto αν χρειαστεί.
    Όχι, απλά θέλει συνταγή το τραγούδι δεν είναι κάτι τόσο απλό το τραγούδι για την Eurovision για μένα, και συνεχίζω να επιμένω σε αυτό που λέω, θέλει “μαγείρεμα.” Το μαγείρεμα ξέρει να το κάνει ο Chef, όταν θα κάνω εγώ ένα φαγητό για να αρέσει και να καθίσουμε να φάμε και έχω στο τραπέζι έναν Αμερικάνο, έναν Αφρικανό, έναν Μαροκινό, έναν Σουηδό, και έναν Έλληνα, για να αρέσει η γεύση, επειδή έχουν συνηθίσει σε διαφορετικές, θα πρέπει να έχω ένα φαγητό το οποίο να έχει κάτι από τις γεύσεις τους, έξυπνα μέσα, μπορεί να μην το ξέρει κανένας,  υποσυνείδητα, και να τους κάνει να τους αρέσει.
    Αυτό είναι και αυτός ο διαγωνισμός, γι’ αυτό και κάνει πάρα πολύ καιρό να δημιουργηθεί κάτι. Σε αυτό το διαγωνισμό αν έχεις στο μυαλό σου ότι θα κάνουμε ένα τραγούδι που θα αρέσει σε όλη την Ελλάδα και στα ραδιόφωνά της, έχασες. Αν κάνεις ένα τραγούδι που δεν θα σε ενδιαφέρει αν θα αρέσει στην Ελλάδα και μόνο στα ραδιόφωνα της, κέρδισες.
    Με λίγα λόγια θέλω να πω ότι το #1 ραδιοφωνικό hit στην Ελλάδα δεν είναι το κριτήριο ότι αυτό το τραγούδι θα μας φέρει καλή θέση στην Eurovision. Η Eurovision θέλει άλλα πράγματα και σαφώς έχω συμβουλέψει και πολλούς άλλους συναδέλφους και μη σε άλλες συμμετοχές, γιατί μου αρέσει πάντα να συμβουλεύω και να πηγαίνουν καλά τα πράγματα.

Υπάρχει τελικά η περιβόητη “συνταγή” που πρέπει να ακολουθήσει κάποιος για να συνθέσει ένα τραγούδι για την Eurovision;
    Το είπα μόλις πριν ε; Ασφαλώς και υπάρχει, χωρίς να σημαίνει αυτό όμως ότι η συνταγή θα πατήσει πάνω σε μια άλλη συνταγή, αυτό απορρίπτεται! Η συνταγή πρέπει να είναι πρωτότυπη και πρέπει να πιάνει τις κουλτούρες και τα ακούσματα των λαών, το κάτι διαφορετικό. Πχ. στο “Die for you” αν δεν είχα χρησιμοποιήσει το μπουζούκι και είχα βάλει βιολιά, που θα βάζαν όλοι, δεν θα είχε αυτή την περιέργεια. Πχ. οι Άγγλοι δεν θα το έκαναν με μπουζούκι, άρα είναι μια παραξενιά γι’ αυτούς. Το τι χρησιμοποιείς και τι όχι σαφώς και παίζουνε ρόλο, όπως επίσης τρομερό ρόλο παίζει για μένα η ενορχήστρωση ενός τραγουδιού, πρέπει από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο να κάνει build up, να έχει έξυπνα σημεία, και θα πρέπει ταυτόχρονα σε τρία λεπτά να κερδίσει και εκείνον που δεν το έχει ακούσει. Αυτή είναι η συνταγή μου.

Σε αυτό το σημείο θα υιοθετήσω την ερώτηση που έκανε ο συνεργάτης μας Σωτήρης Χαρτζουλάκης στον συνάδερφο σου Ευθύβουλο Θεοχάρους, πιστεύεις ακόμα ότι η Eurovision δημιουργεί διεθνείς καριέρες;
    Κοίταξε πιστεύω ότι τίποτα δεν δημιουργεί διεθνείς καριέρες, πιστεύω ότι η Eurovision είναι ένας διαγωνισμός, ένα γεγονός το οποίο παρακολουθείτε από πολύ κόσμο, και αν εσύ στην Eurovision λειτουργήσεις με έναν ταλαντούχο τρόπο έχεις πιθανότητες να δημιουργήσεις καριέρα, γιατί μπορεί να το βλέπει ο οποιοσδήποτε παραγωγός από οποιαδήποτε χώρα και να ανακαλύψει κάτι σε εσένα. Όπως και εγώ πάρα πολλές φορές έχω δει ανθρώπους και συμμετοχές που μπορεί να μην τερμάτισαν ψηλά ή να μην τους έδωσε κανένας σημασία και να ανακάλυψα πράγματα.
    Η καριέρα ασφαλώς και γίνεται, οπουδήποτε εκτίθεσαι, και πόσο μάλλον στην Eurovision που εκτίθεσαι σε πάρα πολύ κόσμο, ασφαλώς και έχεις δυνατότητες να κάνεις καριέρα. Αλλά δεν σημαίνει πάντα ότι αυτός που κέρδισε κάνει καριέρα, μην μπερδευόμαστε, καριέρα δεν κάνει σχεδόν ποτέ αυτός που κερδίζει, όπως και στα talent Shows, καριέρα κάνει ο όγδοος, ο δέκατος… Καριέρα θα κάνει το ταλέντο, έτσι κι αλλιώς!

Εκτός από το 1995, 2001 και 2004 πόσες άλλες φορές έλαβες μέρος σε Ελληνικό Τελικό; Έχεις εκπροσωπήσει άλλη χώρα εκτός της Ελλάδας με την μουσική σου;
    Ναι, το 2002 με το τραγούδι “2 be together” με την MLV, σε στίχους του Αντώνη Παππά, επίσης λατρεμένο και αγαπημένο μου τραγούδι, το 2007 με την Τάμτα και το τραγούδι “With Love” σε στίχους του Ποσειδώνα Γιαννόπουλου το οποίο ήταν ένα mid-tempo τραγούδι, βαλκανική μπαλάντα όπως χαρακτηρίστηκε, και πολλοί με ρώτησαν τότε, μιας και συμμετείχα όλες τις φορές με up tempo και με άλλα πράγματα, πως επέλεξα εγώ mid-tempo, τους έκανε εντύπωση. Αν θυμάσαι καλά τους είχα πει τότε ότι φέτος στην Eurovision θα κερδίσει βαλκανική μπαλάντα και έτσι κι έγινε από ότι θυμάσαι, ήταν η χρονιά του “Molitva” με την Marija Šerifović.
    Είναι ένα μέρος της συνταγής μου θα μου πεις τώρα; Είναι ένα μέρος που βλέπω τα πράγματα, δηλαδή η Eurovision, επειδή κάποιοι την αποκαλούν πανηγυράκι, για να μην είναι πανηγυράκι μέσα σε μια δεκαετία θα πρέπει να βγάλει τρία με τέσσερα ελαφριά τραγούδια αλλά θα πρέπει σε περιόδους πιο συγκεκριμένες να βγάλει πράγματα πιο σοβαρά.
    Λοιπόν ήταν η χρονιά του 2007 που έπρεπε να βγει κάτι πιο ώριμο κάτι σαν το “Nocturne” των Secret Garden. Είχα μαντέψει ότι εκείνη την χρονιά θα βγει βαλκανική μπαλάντα και τους το είχα πει, αυτός ήταν και ο λόγος μου. Θεωρώ βέβαια ότι και οι συγκυρίες το έφεραν το πράγμα έτσι και δεν έτυχε.
    Και το 2005 είχα εκπροσωπήσει με την μουσική μου την Λευκορωσία και το τραγούδι “Love me Tonight” με την Angelica Agurbash σε στίχους του Νεκτάριου Τυράκη.

Το παρελθόν κάθε ανθρώπου είναι η ιστορία του, και η δική σου έχει πολλά κεφάλαια. Αφήνοντας το παρελθόν ερχόμενοι στο παρόν, πού βρίσκεται ο Νίκος Τερζής σήμερα, ποια είναι τα ενδιαφέροντά σου;
    Τα μουσικά μου ενδιαφέροντα αυτό τον καιρό είναι στραμμένα σε μια μεγάλη “βιβλιοθήκη” συνθέσεων που αφορούν λίγο πιο διαφορετικά πράγματα, ορχηστρικά κατά κύριο λόγο. Κάνω κάποια ανοίγματα αυτή τη στιγμή σε μουσικά θέματα που έχουν να κάνουν με κινηματογράφο, μουσικά games, σειρές κτλ. Γενικά μου αρέσει πάρα πολύ αυτός ο χώρος, ειδικά ο ορχηστρικός, ετοίμασα και ένα προσωπικό ορχηστρικό άλμπουμ σε πιο Lounge - Chill Out μορφή, το πρώτο, και ετοιμάζω και άλλα πράγματα. Με τους συνεργάτες μου ετοιμάζουμε αυτή την στιγμή παραστάσεις που θα είναι από μικρές μέχρι πάρα πολύ μεγάλες. Και παράλληλα ετοιμάζω και τραγούδια σε καλλιτέχνες.

Όντας δημιουργικός καλλιτέχνης, σχεδιάζεις το μέλλον σου ή προτιμάς το αυθόρμητο και το αντισυμβατικό;
    Προτιμώ αυτό που με πάει… δηλαδή, δεν μου αρέσει πλέων, ενώ παλαιότερα θα μπορούσα να το κάνω, να πιέζομαι να φτιάχνω τραγούδια που δεν περνάω καλά την ώρα που τα δημιουργώ. Με λίγα λόγια σου λέω ότι και οικονομικό κέρδος να έχω από κάτι πλέον το κάνω με δυσκολία, δεν μου αρέσει, δεν νιώθω καλά, προτιμώ να κάνω πράγματα που γουστάρω πολύ και το μέλλον μου να το καθορίζει το “θέλω” μου. Tο “θέλω” μου καθορίζει το μέλλον μου!

Η επόμενη ερώτηση είναι εκ μέρους του συνεργάτη μας Σπύρου Κίτσου, το νικητήριο τραγούδι του 2014 “Rise Like a Phoenix” είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου, όχι μόνο λόγο του ερμηνευτή αλλά κυρίως της μουσικής και των στίχων, πώς σου φάνηκε σαν δημιουργία και ποια τραγούδια εσύ ξεχωρίζεις από τα 60 χρόνια “ζωής” της Eurovision.
    Καταρχάς το συγκεκριμένο τραγούδι μου άρεσε πάρα πολύ γιατί είναι τραγούδι με μουσική και όχι με ειδικά εφέ και εντυπωσιακά ηχητικά κατασκευάσματα, και σαν μουσικός είναι φυσικό να μου αρέσει ένα τραγούδι που έχει περισσότερη μουσική. Είχε πάρα πολύ ωραία ερμηνεία, διότι ένα τραγούδι δεν είναι η μουσική ή ο στίχος μόνος του, είναι τρία συστατικά, όπως ακριβώς και ο καφές, καφές νερό και ζάχαρη. Πρέπει να είναι σωστή η δοσολογία για να βγει ένας καλός καφές, το ίδιο είναι και το τραγούδι. Ένα καλό τραγούδι χωρίς καλή ερμηνεία ή καλό στίχο ή καλή μουσική, αν υστερεί κάτι δεν είναι καλό τραγούδι, κάτι του λείπει. Θεωρώ ότι ήταν πάρα πολύ ωραίο, σοβαρό, ήταν επίσης χρονιά που θα έπρεπε να κερδίσει κάτι μουσικό και γενικά έχω ξεχωρίσει πάρα πολλά τραγούδια στην Eurovision, δεν είναι ένα ή δύο, είναι πολλά που μπορεί να έχουν περάσει και απαρατήρητα.
    Φέτος ας πούμε μου άρεσε το τραγούδι της Λετονίας, τρελάθηκα με αυτό το κομμάτι, ήταν ένα από τα αγαπημένα μου, ατμοσφαιρικό με πολύ έξυπνη ενορχήστρωση και πολύ καλή παραγωγή ήχου, για εμένα. Όπως ακριβός και το “Nocturne” που είναι ένα από τα αγαπημένα μου, η συμμετοχή τον ABBA, δεν μπορώ να ξεχωρίσω και να περιοριστώ σε ένα – δυο.
    Θεωρώ ότι η Eurovision κάθε χρονιά έχει πάρα πολύ ωραία τραγούδια αλλά έχει και τραγικά, μπορεί να μην μου αρέσουν εμένα αλλά δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει να είναι εκεί, όλα τα τραγούδια έχουν ψυχούλα, και τα όμορφα και τα άσχημα όπως και οι άνθρωποι, και οι όμορφοι και οι άσχημοι έχουν ψυχούλα!

Και τέλος, θα έγραφες ξανά μουσική για τον Διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision ή αυτό το κεφάλαιο ανήκει πια στο παρελθόν;
    Κοίταξε, δεν μπορείς να πεις ότι ανήκει στο παρελθόν, διότι δεν είμαι ποδοσφαιριστής για να πεις ότι δεν μπορώ να τρέξω στο γήπεδο. Θεωρώ ότι ένας άνθρωπος όσο περνάει ο καιρός ωριμάζει περισσότερο και μπορεί να κάνει πιο εκπληκτικά πράγματα από όταν είναι σε μικρότερη ηλικία.
    Κανένα κεφάλαιο σε ότι έχει να κάνει με την μουσική δεν κλείνει ποτέ, θα κλείσει μόλις κλείσω εγώ τα μάτια μου, όλα τα κεφάλαιά μου θα κλείσουν τότε. Ασφαλώς και θα το έκανα αλλά απλά δεν είμαι ένας άνθρωπος που συμβιβάζεται, δηλαδή, όταν έχω περάσει από το διαγωνισμό και έχω δει πράγματα, θα θέλω να έχω το λόγο στο τι είναι αυτό και πώς θα είναι αυτό. Δεν θα πήγαινα να εξυπηρετήσω κάτι ή να περάσω την ώρα μου.
    Αν θα ξαναπήγαινα θα πήγαινα να προσφέρω κάτι πολύ σημαντικό, και για την Ελλάδα και για τους ανθρώπους που αγαπάνε το διαγωνισμό, ώστε να είναι ένα τραγούδι το οποίο θα αφήσει και αυτό την ιστορία του.

Αυτός Κυρίες και Κύριοι ήταν ο συγκλονιστικός Νίκος Τερζής, τον ευχαριστούμε άλλη μια φορά που μας παραχώρησε λίγο από τον πολύτιμο δημιουργικό του χρόνο για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτήν την υπέροχη συνέντευξη, αυτό το υπέροχο ταξίδι στο δικό του σύμπαν.

Εγώ σας ευχαριστώ.

Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω πέραν του Νίκου δύο από τους συνεργάτες μου, τον Σπύρο Κίτσο για την πολύτιμη βοήθεια του από την αρχή της δημιουργία του 12points.gr, και τον Σωτήρη Χαρτζουλάκη για την μοναδική «ματιά» του που γνωρίζει πάντα πώς να εμβαθύνει στην ουσία του διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision.

Ακολουθήστε τον Νίκο Τερζή στο:
Facebook
Soundcloud
Official YouTube Channel
Twitter
Official Nicos Terzis Site